ERCİYES’LE SOHBET

Benim başımda sevda, senin başında hep kar

Senin içinde yangın, benim içimde umut

Senin başında duman, benim başımda efkâr

Çile dolu içimi dökeyim de saklı tut

O, serin kucağına dayasam da başımı

Vefalı bir dost gibi, dertlerimi dinlesen

Kül rengi toprağına akıtsam gözyaşımı

Kan kırmızı çiçekler yeşerse desen desen

Benim başım dönüyor, senin başın göklerde

Ben yerden göğe doğru, sen tepeden bakarsın

Üstünde ak bulutlar dolaşır perde perde

Damla damla alırda, oluk oluk dökersin

Sen kıyamda durukken, benim başım eğilir

İkimizde Allah’a inanırız yürekten

Her zaman zikirdesin, ancak bilenler bilir

Birçoğumuz hissizdir, habersizdir gerçekten

Bir gelin gibi nazlı, kral kadar mağrursun

Yıldızlarla konuşur, dağlara baş tutarsın

Alnı berrak, başı dik bir modelsin, uğursun

Kayseri’yi kucaklar gönlünü hoş tutarsın

Güneş ilk önce sana gösterir gül yüzünü

Sen kıyamete kadar yaşarsın be Erciyes

Mevlam, öbür dünyada güldürsün öksüzünü

Benim ömrüm sadece, tek perdelik bir piyes

     Mehmet Postallı / 2002