ŞELÂLE

Yalçın kayalardan fışkırır suyu

Beyaz bulut gibi çıkar şelâle

Giymiş gelinliği, servidir boyu

Sevdalı sevdalı bakar şelâle

Başına kondurmuş sedeften tacı

Gülücükler saçar, gönül ilacı

Komşusu çam, ardıç, gürgen ağacı

Sevgiliye hasret çeker şelâle

Sisli gecelerle ederken cengi

Köpük köpük olmuş masmavi rengi

Yeşille birleşmiş kurmuş ahengi

Kardan kurdeleyi takar şelâle

İnsanı cezp eder hırçın duruşu

Dinleyeni dinlendirir cümbüşü

Ona eşlik eder kekliği, kuşu

Sevgi tohumunu eker şelâle

Gözlerinden akar sevinç yaşları

Hicabında yere iner başları

Öpe öpe törpülemiş taşları

Yufka yüreğimi yakar şelâle

Var mı tabiatta böyle bir inci

Emsalleri arasında birinci

Yüzünden okunur hüznü, sevinci

Dur, dinle derdini döker şelâle

Kışın alır yağmurunu, karını

Sağırlar işitmez ahu zarını

Anmamak mümkün mü sanatkârını 

Haykıra haykıra akar şelâle.

    Mehmet Postallı /  1997