ECEL

Ecel, bakmaz yaşa, başa

Vadesi dolan gidiyor

İster az, ister çok yaşa

Sırası gelen gidiyor

Bir yol ki bu, giden gelmez

Zamanını kimse bilmez

Bir saniye ertelenmez

Çağrıyı alan gidiyor

Çıkmasa da bir talibi

Yoktur ecelin galibi

Tolu vurmuş çiçek gibi

Yaprağı solan gidiyor

Ne fakir tanır, ne zengin

Ne yüksek bilir, ne engin

Birdenbire gelir son gün

İşini bölen gidiyor

Verilen süre belirsiz

Çekilen kura belirsiz

Nöbet var, sıra belirsiz

Bir bir seçilen gidiyor

Hane hene gezer durur

Uğradığı canı vurur

Bedavaya bilet verir

Beze sarılan gidiyor

Ezgin bir sela verilir

Dostlar, başına derilir

Amel defteri dürülür

Yaptığı kalan gidiyor

İki metrelik bir çukur

Ne altın geçer, ne bakır

Tek çıkar yol sabır, şükür

Ağlayan, gülen gidiyor

Mehmet Postallı / 2007