G İ T T İ N !

(Turgut Koyuncu’nun Aziz Hatırasına)

Takdire razıydın, kadere teslim

Kulluğundan taviz vermeden gittin

Çok nezaketliydin, temizdi aslın

Kimsenin gönlünü kırmadan gittin

Mesuttu, mutluydu ocağın, yurdun

İşinle, gücünle uğraştın durdun

Dayadın, döşedin bir yuva kurdun

İçinde bir devran sürmeden gittin

Evin küçüğüydün severdi herkes

Huzur veriyordu aldığın nefes

Ne olur bir daha ses versene ses

Eşine, dostuna varmadan gittin

Elif’in, Canan’ın elinden tutup

Başını okşayıp, zevkle uyutup

Baba şefkatiyle bakıp, büyütüp;

Gelinlik içinde görmeden gittin

Âfete uğradın, kem göze geldin

Amansız dertlerle yüz yüze geldin

Yazı yaşamadan son güze geldin

Halis muradına ermeden gittin

Sana ne yaptılar bet yok, beniz yok

O eski halinden eser yok, iz yok

Sükûta büründün, mimik yok, söz yok

Derdin devasını sormadan gittin

Öyle bir gittin ki, dönmemesine

Yaktın yüreğimi sönmemesine

Gözlerim çağlıyor dinmemesine

Açtığın yarayı sarmadan gittin

Onca derdi çektin ah demeden, ah!

Gamdan, üzüntüden olmuyor sabah

Ahret ayrılığı vermesin Allah

Dünyada doyası durmadan gittin.

Mehmet Postallı / 25.10.2010