Son yıllarda, acep, ne oldu bize?

Aşklar günübirlik, sözler tutarsız.

İmzalar şüpheli, güven yok söze;

Erkekler uçarı, kızlar tutarsız.

Belalı başların bitmez ağrısı

Yuvayı dağlıyor yaban arısı

Evlenenin, boşanıyor yarısı

Yol yordam kalmadı, izler tutarsız

Hiç örnek alan yok, ana, babadan

Küçük meseleyi ölçer kabadan

Utanmak zaten yok, elden, obadan

Edep, hayâ kayıp, yüzler tutarsız.

Evet, kelamıyla başlar evlilik

Bir inat uğruna bozulur dirlik

Öfkeye yenilir bütünlük, birlik

Sebepler anlamsız, gözler tutarsız.

Sevgi, saygı bitmiş, sadakat hiç yok

Sağduyu körelmiş, sabırda güç yok

Suçlu, hep öteki, kendinde suç yok

Teller darmadağın, sazlar tutarsız

Televizyon, telefon ve internet,

Yıkım ekibinde hepsi bir şirket,

Yuvayı dağıtan aldatma, şiddet,

Nefisler doyumsuz, hazlar tutarsız

Kanaat olmazsa geçim daralır

Eşler mahkemede soluğu alır

Çocuklar perişan, ortada kalır

Vefa, vicdan sürgün, tuzlar tutarsız

Atasözlerini şimdi kim dinler

Düğünleri bastı, periler, cinler

Kışın yapılırdı eski düğünler

Kabahat mevsimde, yazlar tutarsız

Kerem’i kül eden, Aslı nerede?

Örnek değil midir topluma, ferde?

O aşklar yaşandı, kapandı perde

Kafalar uyumsuz, özler tutarsız

Şimdiki gençlerin aklı havada

İzan dalda bitmez, pişmez tavada

Huzur bulunur mu başsız yuvada?

Düşünceler kısır, tezler tutarsız.

Mehmet Postallı / 2014