“  E F E N D İ M “                                          

Ezelden, ebede, solmayan çiçek;

Yüreklerde açan gülsün Efendim.

Rahmet pınarından doyası içek;

Bizimde yüzümüz gülsün Efendim.

Kudret kalemiyle çizildi hudut

Mekke çöllerinde yeşerdi umut

Bütün güzellikler şahsında mevcut

Neyzenler, besteni çalsın Efendim

İnsanlığa inen, son kitap Kur’an

Çağlar değişse de, tazedir her an

İnsanları, doğru yola çağıran

Rabbimin seçtiği dilsin Efendim

Büyük buluşmaya şahittir hıra

Zift rengi geceler boyandı nura

Âlem uykudayken çıktın huzura

Müşrikler saçını yolsun Efendim

Elinde bereket, dilinde şifa

Sendedir merhamet, sadakat, vefa

Hiçbir şeyde yoktur böyle tat, sefa

Vahyin peteğinde balsın Efendim

Bir bulut, başında gölge ederdi

Nere gitsen senin ile giderdi

Bir damla su, bir orduya yeterdi

Çölün ortasında gölsün Efendim

Geçtiğin yollara diken atanlar

Meğer ne bedbahtmış taşa tutanlar

Mübarek zatına dil uzatanlar

Kadrini nereden bilsin Efendim

Bütün insanlığın hayat önderi

Seni, tanıyanın kalmaz kederi

İzinde gidenin, döner kaderi

Sonsuza götüren yolsun Efendim

Herkese ayandır asil duruşun

Muhammed Emin’sin, yoktur bir eşin

Sığınağı idin, her garip kuşun

Yetimi okşayan elsin Efendim

 ebiler serdarı, Hakkın habibi

Şefaat makamı, Kevser sahibi

Sevdalı yürekler pervane gibi

Nur yüzüne nazar kılsın Efendim

Gülümserken dişin inci saçardı

Mah yüzünde, pembe güller açardı

Gören gözler, aşk badesin içerdi

Dostlar nasibini alsın Efendim

Doğuştan mühürlü kara gözlerin

Kâinata ışık tutar sözlerin

Ümmetin içindi hüznün, kederin

Muhlis kalpli, en has kulsun Efendim

Düşmanlar peşine düştü, hicrette

Emir almış güvercinler nöbette

Ulvi dava, yerde kalmaz elbette

İster, tüm zalimler gelsin Efendim

Müşfik kollarını açtı Medine

Hakikati gören, girdi bu dine

Nail olur isem, kutlu sevgine

Seven, sevdiğini bulsun efendim

Canlara can, sultanlara sultansın

Güzeli görmeyen, derdine yansın

Gönül, hasretine nasıl dayansın

Gözyaşımı kimler silsin Efendim

Senin gibi bir yüz, görmedi âlem

Vasfını yazmaktan, şan alır kalem

Sensiz yaşamaktan, duyarım elem

Bu can, sana kurban olsun Efendim. S.A.V.

Mehmet Postallı / 2008