Rabbim izin verse belli bir zaman,

Evine sessizce girsen de gitsen.

Bak nasıl sevinir Elif’le, Canan;

Onları öyle bir görsen de gitsen.

İsmin düşmez yavruların dilinden

Resmini hiç bırakmazlar elinden

Yetimlerin saçlarının telinden;

Öpüp doya doya sarsanda gitsen

Canan’ı okula salıyor gibi

Elif’e dondurma alıyor gibi

Madene gitmişte geliyor gibi

Hanene bir selam versen de gitsen

Kapıyı çalmadan girsen içeri

Yeniden yaşatsan eski günleri

Bütün ev halkının yandı ciğeri

Yanlarında biran dursan da gitsen

Bir görseler gülücükler gül olur

Sevinç gözyaşları akar sel olur

Seninle, katıksız ekmek bal olur

Birlikte bir sokum dürsen de gitsen

Kederlidir annen, kardeşin, bacın

Eşini genç yaşta bitirdi acın

Bambaşkaydı senin huyun, mizacın

Garip hallerini sorsan da gitsen

Mevla’nın takdiri sensiz yaşamak

Elbette hakkındır unutulmamak

İçimize doldu dert yumak yumak

Yaramıza merhem sürsen de gitsen.  

Mehmet Postallı / 2014