EVİMİZ VE ÇOCUKLUĞUM

Bir evimiz vardı, toprak kokulu

Erkenden kalkardık, gözler uykulu

Bazlama pişerdi üstü buğulu

Sacın üzerinden hemen kapardık

Çökelekli, kefli sıkmaç yapardık

Sofra kurulurdu sekiz kardeşe

Hiç kimsede yoktu bizdeki neşe

Hamd olsun, konmadık yurda, kreşe

Anam sevgi ile büyüttü bizi

Hırkası yorgandı, yastıktı dizi

Duvarlar kerpiçti, kamıştı tavan

Dam yuvaklanırdı yağmurda o an

Yoktu odamızda kanepe, divan

Diz dize oturur kavurga yerdik

Bilmece sorardık, sohbet ederdik

Öküz tımarlanır, koyun yemlenir

Ellerin çatlağı bir bir emlenir

Sobanın üstünde çaylar demlenir

Dağ çayı kokusu evi sarardı

Serde huzur, ağızlarda tat vardı

Babam çiftçilikle meşgul olurdu

Cuma geceleri Kur’an okurdu

Anam kış günleri halı dokurdu

Halı bittiğinde pazara çıkar

Alınırdı sucuk, bisküvi, şeker

Orakla biçerdik fiği, buğdayı

Ebem pantoluma yaptı yamayı

Gaz lambası ışıtırdı odayı

O vakitler şükür,  kanaat vardı

Büyüklere hürmet, itaat vardı

Tarlada yatardık harman zamanı

Rüzgâr ayırırdı çeçi, samanı

Unutmak mümkün mü o heyecanı?

Pilavın yanında koruk turşusu

Hemen çağrılırdı harman komşusu

Kuzum der, bağrına basardı dedem

Aklıma gelmezdi gam, keder, matem

Gelir mi geriye, bir daha o dem?

Dedem öğretirdi namaz kılmayı

Besmeleyle ilk lokmayı almayı

Mehmet Postallı / 2016