Bütün insanların mimarı birdir

Sakın, hiç kimseyi dışlamayasın

Varılacak durak, bir kara yerdir

Unutup da, hata işlemeyesin

Kibirle yürüyüp, dikme başını

Alçak gönüllü ol, çatma kaşını

Öksüzün, yetimin sil gözyaşını

Aman ha, onları haşlamayasın!

Fitnelik yapanlar, ocak söndürür

Olur, olmaz yerde lafı kondurur

Yaz gününde kar yağdırır, dondurur

Muhannet elinde kışlamayasın

Bitişen yarayı dürtüp, kaşıma

Kişiden kişiye kem söz taşıma

Her sırrını deyip arkadaşına

Sonradan kendini suçlamayasın

Şom ağızlı, yüreğine indirir

Tatlı bir söz, acıları dindirir

Zalim olan, kimsesizi sindirir

Mazlumu, güçsüzü taşlamayasın

Anneye, babaya itaat eyle

Hayatın boyunca doğruyu söyle

Deme ki, dünyanın düzeni böyle

Kimseye kötülük aşlamayasın

Aykırı tipleri arkadaş bilip;

Ölümü unutma, dünyaya dalıp.

İyi günlerinde can, ciğer olup;

Dostunu, zor günde boşlamayasın

Yüce Yaratanın emrince yaşa

Ömür çok değerli, geçirme boşa

Kötü huylarını çevirip başa

Bıraktığın yerden başlamayasın

Var mı yetiştiren dikensiz gülü?

Merhamet yağmuru yeşertir çölü

Mizanda kesişir herkesin yolu

Hak etmeden, Cennet düşlemeyesin

Mehmet Postallı / 2007