ŞEF YILMAZ’A ÇAĞRI

Bekleye bekleye canım su kesti,

Pişmedi mi daha, bezdirme, Şef’im?

Sözünün yerinde yeller mi esti?

Bizi bir umutla gezdirme Şef’im.

Zannım, boş bulundun estin, gürledin.

Bizi davet ettin, hem çok zorladın.

Eve vardın boncuk boncuk terledin,

Kendini bu kadar ezdirme Şef’im.

Yok deyince İçişleri Bakanı,

Korkudan çekilmiş benzinin kanı.

Ölmeyince bırakmayız yakanı,

Boş yere çehreni azdırma Şef’im.

Boyuna geçiyor aylar, haftalar.

Dostlar, arkadaşlar geri saftalar.

Dolapta dururken kekler, köfteler,

Hep kendin ye, bize sızdırma Şef’im!

Alsaydık şu bezdirmenin tadını,

Edecektik geçmişlerin yâdını.

Vadinde durmadı diye adını,

İlan tahtasına yazdırma Şef’im.

Onaysız, izinsiz lafları bırak.

Verdiğin sözlere olursun çırak.

Yinede sen kendi geçimine bak,

Kızdırıp, derini yüzdürme şefim.

Yılmaz sanıyorduk, pek yılgın çıktın.

Şöhretli namını, bir anda yıktın.

Seni sevenlerin canını sıktın,

Herkesi yanından tezdirme Şef’im.

Mehmet Postallı / 11.11.2012