VAN’A AĞLIYOR

Bütün Türk Milleti hep bir ağızdan,

Depremde yıkılan Van’a ağlıyor.

İmdat çığlıkları gelir enkazdan.

Sağ kalanlar, giden cana ağlıyor.

Yüzlerce insanı aldı zelzele

Aktı gözyaşları gitti selsele

Doğusu, batısı verdi el ele

Felaketle gelen sona ağlıyor

Geceler ışıksız, hava çok soğuk

Dışarı duyulmaz sesleri boğuk

Kimini saklamış küçük bir kavuk

Yavrusunu veren ana ağlıyor

Önüne durulmaz gelmiş ecelin

Kınası solmamış uzanan elin

Eşini yitirmiş taze bir gelin

Başucunda yana yana ağlıyor

Hangi yana baksam acı manzara

Feryat, figan eder Ercişli Zara

Küçük kardeşini koymuş mezara

Etrafında döne döne ağlıyor

Binası, ocağı harabe olmuş,

Elinde kasketi, gözleri dolmuş,

Ailesi enkaz altında ölmüş,

Yalnız kendi kalmış ona ağlıyor.

İflah olmaz, çürük temeli atan

Kızarmaz yüz, yeter artık be, utan

Büyük, küçük istisnasız tüm vatan,

Umut, Barış, Hasret, Suna ağlıyor

Kudretli Allah’ım bizlere acı

Amansız dertlerin sende ilacı

Her kulun lütfüne var ihtiyacı

Hak ismini ana ana ağlıyor.

Mehmet Postallı / 23.10.2011