BİR ADAM

Elini alnına koymuş, oturuyor boynu bükük,

Taşın üstünde görünen, adam değil sanki kütük.

Matem pazarı kurulmuş, vücuduna bölük bölük,

Belini yaya çevirmiş, omuzlarına çöken yük.

Gözlerinin önü mosmor, avurtları çökük çökük

Kır bıyığını sarartmış, dert ortağı isli körük

Başında gri bir kasket, kasketin tereği sökük

Gelecekten beklentisi tükenmiş, umudu sönük.

Belli, ömründe gülmemiş, derdi kâf dağından büyük

Dudağından üç-beş kelam dökülüyor kırık, dökük

Dedi, sükûtum isyandır, yüzümden okuyun günlük

Muhannetin potasında, eritildim köpük köpük

Kanımı emip kuruttu, tenime yapışan sülük

Eşim öldü, evlat firar, bozuldu birlik bütünlük,

Elimi attığım dalın, hepsi, hepsi kökten çürük

Beynimde tortu bıraktı, ne varsa geriye dönük

Öfkeyle baktı boşluğa, suç mu acaba dürüstlük?

Diyerek yumdu ağzını; biz derin derin düşündük.

              Mehmet Postallı  / 1998